اهداف: پژوهش حاضر با هدف، مقایسه آسیب‌های عملکردی اندام فوقانی، کیفیت زندگی و سلامت عمومی نظامیان کاربر ایستگاههای تندرستی و نظامیان غیرورزشکار با تاکید بر طبقه‌بندی آسیب‌های عملکردی اندام فوقانی انجام شد.
روش‌ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال 1390 روی 120 نفر مرد عضو رسمی ارگان نظامی کشور (شامل 60 نفر کاربر ایستگاه تندرستی و 60 نفر غیر ورزشکار) که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند، انجام شد. ابزار جمع‌آوری اطلاعات شامل چهار پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، کیفیت زندگی (SF-36)، سلامت عمومی (GHQ-28) و پرسشنامه بومی‌سازی شده آسیب‌های عملکردی اندام فوقانی (DASH-38) بود. داده ها با نرم افزار SPSS17 به کمک آزمون هایT آماری تحلیل و مقایسه شد.
یافته‌ها: میانگین سنی در گروه ورزشکار و غیر ورزشکار به ترتیب 11/3±22/36 و 03/4±81/35 سال بود. میانگین وزن در گروه ورزشکار و غیرورزشکار به ترتیب 41/7±74/70 و 95/6±29/69 کیلوگرم بود. گروه نظامیان کاربر ایستگاه تندرستی نسبت به نظامیان غیر ورزشکار از کیفیت زندگی و سلامت عمومی بالاتری برخوردار بودند و میزان آسیب‌های عملکردی اندام فوقانی در نظامیان کاربر ایستگاه تندرستی به طور معنی داری پایین تر بود (p < 0.05).
نتیجه‌گیری: استفاده از ایستگاههای تندرستی موجب افزایش کیفیت زندگی، سلامت عمومی و کاهش میزان آسیب‌های عملکردی اندام فوقانی در نظامیان می گردد. بنابراین گنجاندن تمرینات ورزشی در برنامه های روزمره نظامیان ضروری به نظر می‌رسد.
)