گروه مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی، دانشکده مدیریت و اقتصاد، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده
اهداف: با وجود گذشت نزدیک پنجاه سال از شروع عملیات احیای قلبی- ریوی، میزان زنده‌ماندن افراد همچنان ضعیف است. تحقیقات گذشته نشان داده که عوامل مختلفی بر عملیات احیا موثرند. این پژوهش با هدف تعیین رابطه بین CPR های انجام‌شده با ساعات مراجعه بیمار به بخش اورژانس انجام شد. روش‌ها: این مطالعه همبستگی گذشتهنگر روی پرونده بیماران مراجعهکننده به بخش اورژانس بیمارستانهای تامین اجتماعی استان البرز از فروردین 88 تا فروردین 90 که تحت CPR قرار گرفته بودند انجام شد. 588 پرونده به‌روش سرشماری انتخاب شدند و دادهها به‌کمک یک فرم اطلاعاتی از پروندههای بیماران و دفاتر گزارش سوپروایزر استخراج شدند. یافتهها با آزمون مجذور کای و ضریب همبستگی اسپیرمن بهوسیله نرمافزار SPSS 15 تحلیل شد. یافتهها: به‌طور کلی 32% CPR ها موفق و 68% CPR ها ناموفق بود. بیشترین فراوانی عملیات CPR مربوط به ساعات 9 شب و 3 بامداد و کمترین فراوانی مربوط به ساعات اولیه بامداد بود. 5/25% CPR ها در شیفت صبح، 5/23% در شیفت عصر و 51% در شیفت شب رخ داده بود. بین شیفت کاری و نتیجه CPR رابطه معنیداری وجود نداشت (513/0=p )، همچنین رابطهای بین ساعات تعویض شیفت تیم احیا و نتیجه CPR مشاهده نشد (462/0=p ). نتیجه‌گیری: بین ساعات مراجعه بیمار و عملیات CPR رابطهای وجود ندارد، اما پرداختن به سایر جوانب دخیل در امر CPR مثل ارتقای سطح مهارت کادر درمان، تشکیل تیم احیای متبحر، بازآموزی و به‌روزرساندن دانش و تکنیکهای پزشکی و پرستاری میتواند در برنامهریزی کاهش CPR های ناموفق مدنظر قرار گیرد.
)