مقدمه. استرس شغلی یکی از عوامل اساسی در کاهش بهره وری در سازمان ها و ایجاد عوارض جسمی و روانی در پرسنل است. از آنجائیکه استرس شغلی پرستاران بعنوان یک جزء مهم سیستم درمانی بهداشتی دارای اثر زیاد بر کیفیت مراقبت بالینی است، لذا این تحقیق به منظور بررسی رابطه استرس شغلی با کیفیت زندگی کاری پرستاران در بیمارستان های منتخب نیروهای مسلح انجام گرفت. مواد و روش ها. این پژوهش توصیفی – همبستگی از نوع مقطعی می باشد که روی 200 نفر از پرسنل پرستاری که بصورت چند مرحله ای احتمالی انتخاب شدند، انجام شد. روش جمع آوری اطلاعات، استفاده از پرسشنامه سه قسمتی شامل ویژگی های دموگرافیک، پرسشنامه کیفیت زندگی کاری بر اساس مدل والتون و پرسشنامه استاندارد استرس شغلی اسیپو می باشد. اطلاعات توسط نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل گردید. نتایج. یافته ها نشان داد که سطح استرس شغلی اکثر پرستاران (90%) در حد طبیعی بود و با جنسیت و وضعیت تأهل دارای رابطه معنی دار آماری بوده و با سن همبستگی منفی و با ساعات کار در هفته همبستگی مثبت دارد (p < 0.01). سطح کیفیت زندگی کاری اکثر پرستاران(81%) در حد متوسط بود و با وضعیت تأهل رابطه معنی دار آماری داشته و همبستگی منفی با ساعات کار در هفته دارد (p < 0.01). پرستاران از حقوق و تعادل بین کار و زندگی ناراضی بودند. یافته ها نشان دهنده همبستگی منفی بین استرس شغلی با کیفیت زندگی کاری پرستاران (r =- 0.637 وp < 0.001) و همچنین همبستگی مثبت بین اکثر ابعاد کیفیت زندگی کاری با یکدیگر بود (p < 0.01). نتیجه گیری.با توجه به یافته های این تحقیق که پرستاران دارای کیفیت زندگی کاری بالاتر، استرس شغلی کمتری دارند، لذا برنامه ریزی حهت آموزش مدیران بیمارستان در رابطه با موضوعات استرس شغلی و کیفیت زندگی کاری ضروری است تا استراتژی های موثر برای پیشرفت شرایط کاری و کاهش استرس شغلی پرستاران نظیر مشارکت پرسنل در تصمیم گیری ها، حمایت سرپرستی و کاهش بار کاری تدوین گردد.
)