مقدمه. حضور غواصان آموزش دیده در نیروهای نظامی و نقش آنان در موفقیت و یا ناکامی در جنگهای دریائی یک امر مسلم و انکارناپذیر می‌باشد و از آنجائی که محیط غواصی به دلیل شرایط خاص خود، اثرات مختلفی بر روی دستگاه‌های بدن غواص بجا می‌گذارد، به همین جهت لازم است نیروهایی گزینش شوند که از نظر سلامت و قوای جسمانی، توانایی انجام این کار را داشته باشند و سیستم قلبی عروقی آنان از کارایی لازم برخوردار باشد. برای نیل به این هدف، اندازه‌گیری حداکثر اکسیژن مصرفی یکی از گزینه‌ها می‌باشد.هدف. بر این اساس مطالعه حاضر با هدف تأثیر دوره غواصی بر میزان vo2max انجام گرفت. مواد و روش‌ها. در یک مطالعه نیمه تجربی از نوع قبل و بعد و یک گروهی از 32 نفر غواص مرد سالم، در شروع و پایان دوره، طبق پروتکل Bruce آزمون فعالیت بدنی بر روی تردمیل بعمل آمد. هم چنین پارامترهای همودینامیک مثل درجه حرارت، ضربان قلب، تعداد تنفس، فشار خون متوسط شریانی، اشباع اکسیژن خون شریانی، مسافت طی شده و حداکثر میزان اکسیژن مصرفی در دو لباس ورزشی و غواصی در شروع و پایان دوره اندازه‌گیری شد. نتایج. نتایج نشان داد که حداکثر میزان اکسیژن مصرفی داوطلبان در شروع دوره با پوشش ورزشی 73/5±99/65 و پوشش غواصی 37/6±56/60 (P < 0.001) و در پایان دوره نیز به ترتیب 29/5± 50/68 و 74/5 ± 04 /63 (P < .001) بود که این اختلاف از نظر آماری معنی‌دار بود. اندازه برخی پارامترهای همودینامیک و متغیر مسافت طی شده و مدت زمان انجام فعالیت بدنی، بین دو لباس ورزشی و غواصی و بین شروع و پایان دوره آموزش، ارتباط آماری معنی داری وجود داشته و متفاوت بود. بحث. در مجموع نتایج مطالعه نشان می‌دهد که تمرین دوره آموزش، میزان حداکثر اکسیژن مصرفی، مدت انجام فعالیت و مسافت طی شده در دو لباس را نسبت به قبل از شروع دوره بهبود بخشید.
)