عملیات والفجر 10 در محدوده بین ارتفاعات پشت جبهه و انتهای غربی بالامبو به وسعت 1200 کیلومتر مربع انجام شد. نبود جاده مواصلاتی، کوهستانی بودن، سرمای هوا، بمباران شیمیایی و تصرف چندین شهر عراق از مشکلات و ویژگی‌های این عملیات بود. در این عملیات 4 قرارگاه (فتح، قدس، کاظمین، بعثت) با تأسیس 5 بیمارستان صحرایی (با 29 اتاق عمل) و 11 اورژانس (دارای 220 تخت) و 2 نقاهتگاه (با 5000 تخت) و 4 ایستگاه مصدومین شیمیایی و ایستگاه هوانیروز توانستند چند هزار مجروح و مصدوم را تحت درمان قرار و به پشت جبهه انتقال بدهند. در این عملیات چند شهر مهم عراق مورد حمله شیمیایی قرار گرفت و هزاران تن از مردم شهر حلبچه مصدوم و تعداد بی‌شماری به شهادت رسیدند. عامل شیمیایی بکار رفته در این حمله گاز خردل، اعصاب و سیانور بود. امکانات امداد و انتقال در این عملیات در کل عبارت بوده است از 8 بال گرد، 515 مینی‌بوس و اتوبوس و 510 آمبولانس. بیشترین گروه خونی مصرف شده AB+ / B+ بوده و بیش از 1400 واحد تزریق گردیده است. در حالیکه کمترین گروه خونی AB‑ بوده که بیش از 200 واحد تزریق شده است. پرسنل درمانی شرکت کننده در این عملیات، 61 % بهیار، 24 % پرستار و 12 % پزشک عمومی و 2 % پیراپزشک و 1 % متخصص بوده‌اند.
)