1
دانشیار گروه روانشناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه لرستان، خرم‌آباد، ایران
2
دانشجوی دکتری گروه روانشناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه لرستان، خرم‌آباد، ایران
چکیده
زمینه و هدف: اثرات آسیبها و فشارهای روانی ناشی از جنگ روی خانواده و به ویژه همسران افراد آسیب دیده، پس از جنگ ادامه می یابد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر تابآوری، بهزیستی ذهنی و رضایت زناشویی همسران جانبازان بود.
روشها: مطالعه حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون– پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری مورد بررسی شامل همه همسران جانبازان تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران شهر خرم آباد در سال 1397 بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر بررسی شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند (گروه آزمایش 15 نفر و گروه گواه 15 نفر). هر دو گروه پرسشنامه های تابآوری Connor-Davidson، بهزیستی ذهنی Keiers and Makiramo و رضایت زناشویی Enrique را در مرحله پیش آزمون تکمیل نمودند. درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی به مدت 8 جلسه و هر جلسه 1 ساعت به مدت 2 ماه برای گروه آزمایش اجرا شد، در حالی که گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکرد. در پایان ماه دوم، پس آزمون با تکمیل نمودن مجدد پرسشنامه ها توسط هر دو گروه، انجام شد.
یافته ها: دو گروه از نظر سن و تحصیلات همسان بودند. درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی، در گروه آزمایش تاثیر معنی داری در افزایش میزان تابآوری (33/88 =F)، بهزیستی ذهنی (45/109 =F) و رضایت زناشویی (52/22 =F) نسبت به گروه گواه داشت (p<0/001).
نتیجه گیری: میتوان برای افزایش تابآوری، بهزیستی ذهنی و رضایت زناشویی همسران جانبازان از درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی استفاده نمود. بنابراین، پیشنهاد می شود از این شیوه درمانی در کلینیکهای تخصصی و مراکز خدمات روانشناختی به منظور حل مشکلات روانشناختی همسران جانبازان و کمک به آنها در سازگاری بهتر با مشکلات روزمره استفاده شود.
)