1
گروه بهداشت حرفه‌ای، دانشکده‌ی بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، ارومیه، ایران
2
مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت، مرکز طب کار، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، ارومیه، ایران
چکیده
زمینه و هدف: شایع‌ترین نوع آسیب‌های اتفاق افتاده طی دوره‌های آموزش نظامی، آسیب‌های فیزیکی و اغلب از نوع آسیب‌های اسکلتی- عضلانی می باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین آسیب‌های اسکلتی- عضلانی شایع مرتبط با فعالیت‌های جسمانی دوره آموزشی خدمت سربازی و همچنین ارائه راهکاری ارگونومیک جهت پیشگیری از آنها می باشد.
روش‌ها: در مطالعه مروری حاضر، نخست مقالات مربوط به پژوهش‌های انجام شده قبلی در خصوص آسیب‌های اسکلتی- عضلانی شایع مرتبط با فعالیت‌های جسمانی دوره آموزشی خدمت سربازی، از 5 پایگاه اطلاعاتی ملی و بین المللی شامل: Google Scholar؛ Pubmed؛ Scopus؛ Magiran و پایگاه جهاد دانشگاهی بدون محدوده زمانی چاپ از گذشته تاکنون استخراج گردیدند، سپس مطالب جمع‌آوری شده در دو حیطه: 1. همه‌گیری شناسی آسیب‌های فیزیکی دوره‌ی آموزشی خدمت سربازی و 2. ارائه راه حل ارگونومیکی پیشگیری کننده از این آسیب ها، خلاصه‌سازی گردیده و مورد بحث قرار گرفتند.
یافته‌ها: نتایج بررسی‌های صورت گرفته در این زمینه نشان می دهد که آسیب‌های اسکلتی- عضلانی شایع‌ترین نوع آسیب‌های فیزیکی ناشی از تمرینات نظامی، طی دوره آموزشی خدمت سربازی می‌باشند. با توجّه به عدم وجود بستری نرم و ضربه‌گیر در پوتین‌های نظامی و همچنین ماهیّت و نوع این آموزش‌ها، که رژه رفتن و دویدن عمده‌ی آنها را تشکیل می‌دهد، بیشتر آسیب‌ها در اندام تحتانی رخ می دهد. از آنجایی که طی مطالعات کارآزمایی بالینی تصادفی انجام گرفته مختلف، سودمندی کاربرد کفی‌های داخل کفش ضربه‌گیر در پیشگیری از آسیب‌های ناشی از بیش‌کاری در اندام تحتانی در سربازان، ورزشکاران و افرادی که ماهیّت کارشان ایستادن زیاد و پیمودن مسافت‌های طولانی می‌باشد، به اثبات رسیده است؛ بنابراین استفاده از این کفی‌های داخل کفش می‌تواند به عنوان یکی از راهکارهای ارگونومیکی ارزان و در عین حال بهینه مطرح باشد.
نتیجه‌گیری: مسلماً مدّنظر قرار دادن استفاده از کفی‌های داخل کفش از سوی ارگان‌ها و سازمان‌های سیاست‌گزار و فراهم آوردن آن در کنار سایر ملزومات و تجهیزاتی که در ابتدای خدمت سربازی در اختیار سربازان قرار می‌گیرد؛ ضمن اینکه نیل به هدف والایی همچون صیانت از سلامتی نیروی انسانی، که مهمترین سرمایه و ثروت ملّی به شمار می‌رود، را میسّر می‌نماید؛ منافع بسیاری را نیز از جنبه اقتصادی و بهره‌وری، برای ارگان و سازمان های مذبور به همراه دارد.
)