اهداف: استرس شغلی یکی از مشکلات جوامع امروزی است. از جمله مشاغل دارای استرس زیاد، مشاغل مرتبط با امور نظامی است. هدف از این پژوهش، شناسایی عوامل موثر بر استرس شغلی در کارکنان نظامی ایران بود. روش‌ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی روی 749 نفر از کارکنان نظامی رسمی استان‌های مختلف ایران که با استفاده از نمونه‌گیری خوشه‌ای دومرحله‌ای انتخاب شدند، در سال 1388 به انجام رسید. برای سنجش استرس شغلی از پرسش‌نامه 35سئوالی HSE استفاده شد. داده‌ها با استفاده از روش‌های آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف‌معیار و استنباطی شامل تحلیل واریانس و آزمون T مستقل به‌کمک نرم‌افزار SPSS 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: رابطه سن با استرس شغلی به‌صورت یک منحنی شکسته بود که در آن بیشترین میزان استرس در بازه سنی 26 تا 40 سال مشاهده شد و پس از آن با افزایش سن، استرس شغلی نیز کاهش داشت. براساس نتایج، سن بر همه حیطه‌های استرس شغلی به‌جز تقاضا و ارتباط اثرگذار بود. طبق نتایج رابطه معکوس بین رضایت شغلی و استرس شغلی وجود داشت. رضایت شغلی بر همه حیطه‌های استرس شغلی اثرگذار بود. نتیجه‌گیری: با افزایش سن استرس شغلی نیز کاهش یافته و سن بر همه حیطه‌های استرس شغلی اثرگذار است. سابقه کار نیز با استرس شغلی رابطه معنی‌دار دارد.
)