اهداف: این مطالعه با هدف بررسی تاثیر فعالیت بدنی با پوشش ضدشیمیایی و پوشش کار نظامی بر شاخص تنش فیزیولوژیک انجام شد. روش‌ها: در این پژوهش نیمه‌تجربی متقاطع، 30 داوطلب مرد دانشجو یا سرباز سالم در محدوده سنی 25-18 سال انتخاب شدند و از نظر وضعیت سلامت عمومی مورد بررسی قرار گرفته و فرم رضایت آگاهانه را تکمیل نمودند. این افراد با تخصیص تصادفی در اولویت استفاده از پوشش‌ها، فعالیت فیزیکی را طبق پروتکل بروس روی تردمیل انجام دادند. متغیرهای همودینامیک، قبل، بعد و پنج دقیقه بعد از فعالیت بدنی در این افراد اندازه‌گیری و ثبت شد. بعد از پایان فعالیت بدنی با استفاده از تعداد ضربان قلب و میزان درجه حرارت مرکزی بدن، شاخص تنش فیزیولوژیک محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS 11.5 و آزمون‌های اندازه‌های تکراری ANOVA و T زوجی استفاده شد. یافته‌ها: شاخص تنش فیزیولوژیک در داوطلبان با پوشش ضدشیمیایی 3.5 ± 4.1 و با پوشش کار نظامی 0.42 ± 2.23 بود (0.001>p). پارامترهای همودینامیک بعد از انجام فعالیت بدنی در دو نوع پوشش اختلاف آماری معنی‌داری نشان دادند (0.001>p). مدت زمان انجام فعالیت بدنی و مسافت طی‌شده، برای پوشش کار نظامی بهتر از پوشش ضدشیمیایی بود (0.001>p). نتیجه‌گیری: پوشش ضدشیمیایی در مقایسه با پوشش کار نظامی باعث تنش فیزیولوژیک بیشتر، محدودیت بیشتر در عملکرد و بروز سریع‌تر خستگی می‌شود. در استفاده از پوشش ضدشیمیایی، افزایش درجه حرارت مرکزی بدن، کاهش زمان تحمل فرد و تنش گرمایی رخ می‌دهد.
)