مقایسه روش های تعیین میزان نقص عضو دایم

نوع مقاله : پژوهشی اصیل

نویسندگان

چکیده

  ا هداف: ارزیابی نقص عضو و ناتوانی دایمی با هدف تعیین قابلیت اشتغال یا تعیین غرامت، یکی از دغدغه­‌های تمام جوامع صنعتی و در حال توسعه است. این مطالعه با هدف بررسی میزان نقص عضو دایم در یک کمیسیون عالی پزشکی نظامی اجرا شد.   روش­‌ها: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی، تمام 619 مراجعه­‌کننده متقاضی تعیین غرامت و درصد جانبازی در سال 1385 که دارای پرونده بودند وارد مطالعه شدند. پس از جمع‌­آوری داده‌­ها، درصد نقص عضو دایم در هر پرونده به روش انجمن پزشکی آمریکا محاسبه شد و نتایج حاصل با مقادیر تعلق‌گرفته در پرونده مقایسه شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌­ها از روش‌­های ویلکاکسون، من- ویتنی، کروسکال- والیس، ضریب همبستگی اسپیرمن و مجذور کای استفاده شد.   یافته‌­ها: میانگین درصد تعلق‌­گرفته در مراجعان به کمیسیون در گروه‌­های مختلف سنی، گروه‌­های مختلف سابقه کار، جنسیت، وضعیت­‌های مختلف استخدامی و نیروهای مختلف خدمت تفاوت آماری معنی­‌داری نداشت. میانگین درصد نقص عضو تعلق‌­گرفته در کمیسیون عالی پزشکی به­‌طور معنی‌داری بیشتر از میانگین درصد نقص عضو محاسبه­‌شده به‌روش AMA بود (0.05>p). نتیجه­‌گیری: محاسبه میزان نقص عضو منطبق بر ضوابط و تا حدودی متفاوت از AMA است. لزوم هماهنگ نمودن بیشتر پزشکان همکار و مشاور و تدوین دستور­العمل واحد و در نظر نگرفتن شدت رخداد منجر به حادثه از موارد لازم به بازنگری هستند.

کلیدواژه‌ها