مقدمه. خشونت در محیط کار در سراسر دنیا به عنوان زنگ خطر برای سلامت روانی محسوب می‌شود و با مواردی چون هتاکی، ضرب و شتم، آزار و اذیت، توهین نژادی، و تعارض جنسی و سرآخر دیگرکشی علیه کارکنان تعریف می‌گردد. کارکنان بهداشتی درمانی بیشترین مواجهات خشونت بار را دارند که ابعاد دقیق آن به خوبی مشخص نشده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی مواجهه یا عدم مواجهه پرستاران با خشونت فیزیکی در طی یک سال گذشته در بیمارستانهای دانشگاه بقیهاله (عج) و نقش برخی عوامل مرتبط می‌باشد. مواد و روش کار. جمعیت هدف عبارت بود از پرستاران با حداقل یک سال سابقه کار، شاغل در بیمارستانهای دانشگاه بقیهاله(عج) که از بین آنها 450 نفر به روش نمونه‌برداری ساده انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات شامل پرسشنامه استاندارد تدوین شده توسط سازمان جهانی بهداشت، سازمان جهانی کار و سایر مراجع معتبر در رابطه با خشونت در کارکنان مراکز بهداشتی درمانی بود. ارائه و جمع‌آوری پرسشنامه توسط پزشک عمومی صورت پذیرفت. مدت زمان جمع‌آوری اطلاعات حدود شش ماه )مهر لغایت اسفند 1385 (بود. داده‌های به دست آمده با آزمون کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج. از بین 450 نفر پرستار مورد مطالعه، تعداد 96 نفر (3/21 %) حداقل یک بار در سال گذشته مورد خشونت در محل کار خود قرار گرفته بودند. بخشهای داخلی و پس از آن اورژانس و درمانگاه شاهد بیشترین تجارب مربوط به خشونت بود. مواجهه با خشونت در پرستاران با سن بیشتر از 35 سال، در افراد با سابقه کار زیادتر، در مردان و در مستخدمین رسمی بیشتر بود. بیشتر مهاجمین به ترتیب، همراهان و بیماران بودند. در بیشتر موارد گزارش دهی از واقعه صورت نپذیرفته و گزارشهای انجام شده هم در اکثر موارد نتیجه‌ای در بر نداشت. بحث. در تحقیق حاضر میزان شیوع مواجهه با خشونت در طی یک سال (3/21 %) در پرستاران بیش از برخی مطالعات خارجی نبود (30 تا 80درصد). لیکن به دلیل برخی عوامل ازجمله تردید پرستاران در بیان تجارب خشونت و تورشهای مربوط به یادآوری، تفسیر این نتیجه باید با احتیاط صورت پذیرد. ضمنا لزوم اجرای تحقیقات غربالگرانه و جامع، برنامه‌های پیشگیرانه، اجرای مدیریت صحیح و گزارش‌دهی مناسب کاملا احساس می‌گردد.
)